ساخت کفشی برای پای غول در ایران - باد صبا

به گزارش باد صبا، پنج متر و 15 سانتی متر طول دارد. ارتفاع پشت پا 55 سانت است و روی پا 80 سانت. حالا عرض دو متری هم به این عدد و رقم ها اضافه کنید، شما با مشخصات یک گیوه بزرگ الجثه آشنا شده اید.

به گزارش باد صبا، سال 1388 خبری عجیب در رسانه ها پیچید. آن خبر چیزی نبود جز فراوری یک گیوه غول پیکر:

پنج متر و 15 سانتی متر طول دارد. ارتفاع پشت پا 55 سانت است و روی پا 80 سانت. حالا عرض دو متری هم به این عدد و رقم ها اضافه کنید، شما با مشخصات یک گیوه بزرگ الجثه آشنا شده اید. گیوه ای که همین چند وقت پیش در هفتمین نمایشگاه سراسری صنایع دستی و هنرهای سنتی کشور در اراک چشم های بازدیدکنندگان زیادی را از تعجب گرد کرد.

همه چیز از نمایشگاه گل و گیاه آغاز شد. به خاطر اینکه پدرم صاحب گل فروشی بزرگی در یوسف آباد تهران بود، من هم کم کم به کار گل علاقه مند شدم؛ تا جایی که توانستم در نهمین جشنواره گل و گیاه شهرستان محلات یک گیوه دو متر و 40 سانتی به عنوان نماد سازمانی جشنواره بسازم. جرقه ساخت بزرگ ترین گیوه هم از همان زمان در فکرم زده شد. چون در آن نمایشگاه با استقبالی که از کارم شد، خودم را باور کردم. این حرف ها را ابراهیم خان میرزا می گوید. مرد 45 ساله ای که 16 سال از عمر خود را در کار صنایع دستی بوده و در کارنامه کاری اش هم کارهای هنری زیادی را ثبت نموده که البته بزرگ ترین کارش همین گیوه بزرگ الجثه است؛ گیوه پنج متر و 15 سانتی متری!

از گل آرایی تا کارهای دستی

ابراهیم از همان دوران کودکی عاشق و شیفته کارهای سنتی و دستی بود. به خاطر همین هم این مرد هنرمند در رشته صنایع دستی ادامه تحصیل داد تا اینکه توانست کارشناسی این رشته را بگیرد و همین برای ابراهیم که حالا در زمینه مورد علاقه اش مسلط شده آغاز تازه ای بود برای انجام کارهای حرفه ای و اصولی تر.

قبلا که در مغازه گل فروشی پدرم رفت وآمد داشتم، کارهای گل آرایی هم زیاد انجام می دادم؛ مثل گل آرایی مجالس و سمینارها و... البته الان هم هر وقت فرصتی پیدا می کنم، در کنار کارهای سنتی، گل آرایی را هم دنبال می کنم؛ به همین دلیل ابراهیم هم ترجیح داد یک مغازه گل فروشی راه بیندازد. اما این باعث نشد او از علاقه اش به انجام کارهای سنتی دست بردارد.

در طبقه دوم گل فروشی کارگاهی را درست نموده بودم و آنجا کارهای سنتی و دستی ام را دنبال می کردم. از کیف و ساک زنانه گرفته تا انواع و اقسام آیینه و آباژور و سبد و بطری و.... آقای هنرمند اوایل به قول خودش خجالت می کشید که کارهای هنری و دستی اش را در معرض نمایش بگذارد اما نهمین جشنواره گل و گیاه شهرستان پدری ابراهیم خان میرزا باعث شد ارزش کارهایش را بداند و خودش را باور کند.

گیوه ای از جاجیم و کنف

به محلات، شهرستان پدری ام، خیلی علاقه داشتم. به همین دلیل و باانگیزه ایجاد کارآفرینی مغازه گل فروشی ام را در تهران جمع کردم و برای ادامه کار، راهی اراک شدم. در اینجا هم در اداره صنایع دستی مشغول کار شدم. البته کارگاهی هم اجاره کردم تا از علاقه ام به کارهای دستی فاصله نگیرم.

ابراهیم خان میرزا فهمیده بود که دست هایش کشش انجام کارهای دستی بزرگ تری هم دارند؛ مثل همین گیوه پنج متر و 15 سانتی متری که ایده اش در فکر آقای هنرمند با زمزمه برپایی هفتمین نمایشگاه سراسری صنایع دستی و هنر سنتی کشور در اراک شکل گرفت. چند ماه قبل از آغاز نمایشگاه من کارم را در کارگاه کوچکم در محلات آغاز کردم. قبلا به خاطر اینکه یک گیوه به عنوان نماد نمایشگاه گل و گیاه ساخته بودم؛ تصمیم گرفتم برای این نمایشگاه هم گیوه ببافم. اما این بار در سایز بزرگ تر!. به خاطر همین آقای هنرمند قبل از آغاز کار، تحقیقاتش را درباره ساخت بزرگ ترین گیوه آغاز کرد و متوجه شد که هیچ گیوه بزرگی در ایران ساخته نشده و فقط یک نفر در شهرستان تبریز کفش بزرگی ساخته که 3-2 متر بود.

آقای هنرمند با همین اطلاعات کارش را آغاز کرد. ابراهیم یک ماه و نیم، وقتش را روی گیوه ای گذاشت که قرار بود به عنوان بزرگ ترین پاپوش ایران شناخته گردد. در گیوه از رنگ های سفید و رنگ جاجیم و برای تزئینش هم از خرمهره استفاده کردم. در آن هیچ رنگ شیمیایی به کار نرفته و رویه این گیوه از دست بافته سنتی، طناب کنفی و جاجیم درست شده و رنگ های به کاررفته در آن کاملا طبیعی است.

ابراهیم تمامی بخش های گیوه را با دست و با استفاده از سوزن جوال دوخته است. بالاخره با کوشش های شبانه روزی ابراهیم گیوه برای روز بیست وهشتم آبان ماه که افتتاحیه نمایشگاه بود آماده شد؛ گیوه ای که چشم های خیلی از بازدیدکنندگان را از تعجب گرد کرد.

گیوه پنج متری و کارگاه هفت متری

گیوه ام نزدیک به یک میلیون تومان هزینه برداشت. اما هزینه اش زیاد برایم اهمیت نداشت. مهم این بود که من کارم را به عنوان یک کار دستی و هنری معرفی کردم، نه به عنوان یک کالا!. ابراهیم در زمان برگزاری نمایشگاه هر روز کنار گیوه اش می نشست و به سؤال های بازدیدکنندگان که با تعجب درباره گیوه می پرسیدند جواب می داد. برای مردم خیلی جالب بود که من این کار را چطوری دست تنها انجام داده و چقدر برای این کار هزینه نموده ام.

شاید یکی از اتفاقاتی که باعث شد من با علاقه به نمایشگاه بروم و از ساعت چهار بعدازظهر تا ده شب کنار گیوه بنشینم، همین استقبال بی مقدار مردم بود. در نمایشگاه مردم آن قدر ذوق زده شده بودند که برخی پایشان را داخل گیوه می گذاشتند. برخی کنارش می ایستادند و چلیک و چلیک عکس می گرفتند و برخی هم داخل گیوه می نشستند تا ببینند در گیوه نشستن چه مزه ای می دهد.

گرچه این کار چندان مورد قبول ابراهیم خان میرزا نبود. اما او وقتی با استقبال مخاطبانش روبه رو می شد، دلش نمی آمد ذوق آنها را کور کند یا به آنها سخت بگیرد. حالا ابراهیم خان میرزا از یک چیز نگران است؛ حالا نمی دانم گیوه را کجا جا بدهم که به مرور زمان خراب نگردد؛ چراکه سالن کارگاهم هفت متر است و گیوه پنج متر. زمانی که آخر کار مشغول اتمام گیوه بودم، دیگر جایی برای ایستادن نداشتم. حالا برای مدتی گیوه را در آنجا به سختی جا داده ام تا بعدا فکری به حالش بکنم.