جای خالی غذاهای اصیل ایرانی در منوی رستوران ها - باد صبا

به گزارش باد صبا، خبرنگاران/خراسان رضوی عضو هیات علمی گروه مدیریت جهانگردی دانشگاه بینالود گفت: در واقع غذاهای اصیل ایرانی در منوی رستوران ها وجود دارند ، اما جمیع آن ها به تعداد انگشتان هم یک دست نمی رسند.

به گزارش باد صبا، فرید جواهرزاده در نخستین سمینار گردشگری خوراک با رویکرد Slow food که امروز دوشنبه در هتل میثاق برگزار گشت، با بیان اینکه اقتصاد گردشگری مبتنی بر عرضه وتقاضا است، بیان کرد: منوهای رستوران های ما نشان دهنده تقاضای بازار این حوزه است، وقتی منوهای مختلف را کنار هم قرار می دهیم، به برخی محدودیت ها پی می بریم.

مدیر گروه مدیریت جهانگردی دانشگاه بینالود با تاکید بر اینکه کشور ما از دیرباز در خصوص تنوع اقلیمی و گستردگی فرهنگ زبانزد عام و خاص بوده است، خاطرنشان کرد: یکی از حوزه های متنوع و دیرینه کشور ما، صنعت غذایی است که ما را در منطقه منحصر به فرد کرده است. از آنجا که دین رسمی کشور ما اسلام است، می توان عنوان گردشگری حلال را بر حوزه توریسم کشورمان گذاشت. البته کشور ما باید با توجه به تنوع غذایی و اقلیمی که دارد به دنبال جذب گردشگران متعدد و متفاوت باشد. اینکه کشور ما یک نوع گردشگری خاص را مدنظر قرار دهد، شاید باعث تک محصولی شدن ایران شود.

وی با اشاره به گردشگری غذایی خاطرنشان کرد: کسانی که برای غذا و آشپزی به یک مقصد خاص سفر می کنند را گردشگر غذایی می نامیم که طبیعتا یکی از زیرشاخه های گردشگری فرهنگی می تواند تلقی شود، زیرا غذای هر منطقه علاوه بر رفع گرسنگی و تشنگی، معرف و نماد یک فرهنگ یا انتقال تجارب فرهنگی از جامعه میزبان به فرد است، بنابراین ما باید غذا را زبان مشترک جهانیان بدانیم.

مدیر گروه مدیریت جهانگردی دانشگاه بینالود با اشاره به فستیوال های غذایی و برنامه های متعدد رادیویی و تلویزیونی که در سراسر جهان جهت جذب گردشگر و جهانگرد صورت می گیرد، اظهار کرد: غذا یک عنصر جذاب در توسعه گردشگری است، چیزی که در کشور ما اصلا به آن توجه نمی شود.

وی گردشگران غذا را به 3 دسته تقسیم کرد و گفت: یک دسته گردشگرانی هستند که برای آموزش سفر می کنند که معمولا شامل سرآشپزهای بزرگ که مایل به توسعه کاری خود هستند، می شوند، گروه دوم افرادی هستند که با هدف غذا سفر می کنند مانند کسانی که با هدف خوردن غذا به طرقبه و شاندیز می فرایند و توجهی به ابعاد فرهنگی غذاها ندارند و در نهایت گروه سوم که از بعد فرهنگی به این غذا نگاه می کنند و هزینه زیادی نیز برای بالابردن اطلاعاتشان در این زمینه پرداخت می کنند.

جواهرزاده با بیان اینکه اقتصاد گردشگری مبتنی بر عرضه وتقاضا است، بیان کرد: منوهای رستوران های ما نشان دهنده تقاضا است و وقتی منوهای مختلف را کنار هم قرار می دهیم، به برخی محدودیت ها پی می بریم. غذاهای اصیل ایرانی در این منوها وجود دارد اما جمیع آنها به تعداد انگشتان یک دست نمی رسد.

وی با اشاره به برخی عادات، آداب و رسوم ایرانیان باستان مخصوصا در دوران هخامنشیان، افزود: یک فیلسوف یونانی در کتاب کوروش نامه می گوید غذایی که در دربار پادشاه ایران تهیه و توزیع می شد از کیفیت و طعمی استثنایی برخوردار بود. پادشاهان ایرانی به پاکیزگی و نحوه سرو غذا بسیار اهمیت می دادند و خدمتکاران را مجبور می کردند لباس سفید به تن کنند و برای سرو غذا ساعت ها وقت می گذاشتند.

وی با اشاره به تاریخچه درخشان ایران در زمینه غذایی اظهار کرد: تحقیقات ما این موضوع را که قاشق و چنگال از اروپا وارد شده است را رد می کند و نشان می دهد وسایل سرو غذا از دیرباز بین ایرانیان وجود داشته و بسیار مهم بوده است که در بحث تشریفات غذا نیز پیشکسوت بودیم.

در ادامه این سمینار میکله رومیز، کننده انجمن اسلوفود در ایتالیا ضمن ابراز خوشحالی از اولین سفرش به ایران، اظهار کرد: slow food یک انجمن است که روشنفکران را دور هم جمع می کند، از آنجایی که ما معتقدیم صنعت غذایی که الان وجود دارد، اشتباه است.

وی در شرح اشتباه بودن صنعت غذایی موجود شرح داد: در حال حاضر 800 میلیون نفر در جهان از گرسنگی رنج می برند و ما برای حدود 12 میلیارد نفر غذا تولید می کنیم، در حالی که 7 میلیارد نفر جمعیت در جهان وجود دارد، این به معنای آن است که غذا برای 5 میلیارد نفر هدر می رود. آنچه مهم است این است که فقر در جهان امروز به چاقی مربوط می شود نه به نداشتن غذا، چنانچه که حدود 2 میلیارد نفر در جهان یا اضافه وزن دارند و یا از چاقی رنج می برند و این موضوع هزینه های هنگفتی را برای جامعه به دنبال دارد، برای مثال آمریکا سالانه حدود 15.6 میلیارد دلار را برای درمان بیماری ها خرج می کند.

کننده انجمن اسلوفود در ایتالیا به موضوع تنوع غذایی اشاره کرد و گفت: ما تولیدکننده ها و مصرف کننده های زیادی داریم و در این میان شرکت های زیادی وجود دارند که آن چیزی که ما می خوریم را کنترل می کنند و این مشکل بزرگی است، زیرا ما را در انتخاب آنچه که می خواهیم بخوریم محدود می کنند، در واقع افراد کنترلی بر روی قیمت غذایی که می خورند، ندارند.