نگاهی تازه به مفهوم تخریب در نمایشگاه تاکسیدرمی - باد صبا

به گزارش باد صبا، همکلاسى ها پشت نیمکت هاى چوبى، دوستان دوران کودکى همه شاد و خندان در یک قاب، این رویه ظاهرى آثار افشین چیذرى در گالرى اُ است که مخاطب را دعوت به چالش عمیق ترى مى کند، نگاهى به درون و واکاوى خاطرات در ساحت مضمون و نوعى تخریب تصویر در عرصه تکنیک که البته خودش بار معنایى دارد.

11 کار چاپ فلزی و 10 اثر نقاشی از افشین چیذری تحت عنوان مجموعه تاکسیدرمی از 19 دی ماه در گالری اُ به نمایش گذاشته شده است.

این نمایشگاه که دومین تجربه انفرادی این هنرمند جوان است، نگاهی تازه به مفهوم تخریب را به تصویر می کشد. نگاهی که در قالب عکس های خانوادگی و بر محور گذر زمان می چرخد. لبخندهایی که در قاب کارهای فلزی می درخشد و چهره هایی که خالی از هویت در بطن یک کلاس حضور دارند. فضای نمایشگاه مملو از احساسی است که شاید بتوان گفت هر ذهنی را به سمت گذشته ها

می کشاند.

افشین چیذری با اشاره به اینکه بالغ بر سه سال بر روی این مجموعه زمان صرف نموده است، درباره مفهوم درونی مجموعه تاکسیدرمی گفت: در واقع این مجموعه مطالعه ای روی مکانیزم تخریب، تخریب تصویر، حافظه فردی و حافظه جمعی است. یعنی در آثار آگاهانه از عکس استفاده شده است.

چیذری شرح داد: در این آثار به استفاده از عکس اصرار ورزیده شده، چرا که عکس همان حافظه ما از گذشته و همین طور حافظه جمعی بشر از تاریخ حداقل از بعد از ابداع عکاسی است.

او اضافه نمود: تمامی چاپ های فلز عکس های شخصی من است ، و در عموم آنها من حضور دارم و در واقع این مجموعه مطالعه ای روی مساله فردیت و تعریف هر شخص از کلمه من است. اینکه مفهوم من در جمع به سرعت گم می گردد و تفاوت ها در عکس خانوادگی از بین می رود، همان چیزی است که من به آن پرداخته ام.

چیذری توضیح داد: در نهایت این نقاشی ها و چاپ ها در خصوص عکس و کارکرد آن در جامعه حرف می زنند. تخریبی که خود عکس به عنوان مدیومی که قرار است تاکسیدرمی نماید، یا جلوی فرایند تخریب را بگیرد و در حافظه ایجاد می نماید، مساله اصلی این نمایشگاه است.

او نوستالوژیک بودن مجموعه تاکسیدرمی را رد کرد و یادآور شد: این مجموعه نوستالوژیک نیست و حس و حال از دست رفتن کودکی یا حسرت را در خود ندارد زیرا بیشترین تاکید آن بر مساله تخریب حافظه و عکس به مطرح کرد آن حافظه است.

این هنرمند درباره همراهی نقاشی و حکاکی در این مجموعه اظهار کرد: چاپ فلز و نقاشی دو مدیوم جداگانه هستند که در این نمایشگاه درباره عکس حرف می زنند. از عکس آگاهانه استفاده شده است نه برای اینکه صرفا یک بازسازی فیگوراتیو رخ دهد بلکه برای اینکه درباره خود عکس صحبت گردد.

گل آرا جهانیان، منتقد هنری در یادداشت اطلاع رسانى این گالرى نیز کند و کاو در گذشته را موضوع این نمایشگاه می داند و می نویسد: در واقع نقاش در مجموعه تاکسیدرمی در موزه کوچک تصاویر خانوادگی خود می چرخد و با کشیدن این عکس ها، به مداقه در آن ها می پردازد. او در چاپ هایش یک بار دیگر از مصداق عکس ها دور می گردد. او با کند و کاو در عکس های قدیمی کوشش دارد تا گذشته اش را احضار کند. اما در این فرایند عکاسانه، آن را گم می نماید و ناکامی حاصل از بیرون کشیدن معنا او را وا می دارد که تحریف کند همانگونه که عکس ها تحریف می نمایند و همان گونه که زمان تخریب می نماید.

او ادامه می دهد: پایان در تابلوهای رنگ و روغن با پرتره های منجمد شده و ایستای دیگرانی روبرو ایم که در پس لایه های رنگی از دیدرس ما دور شده اند، گویی گرد زمان بر چهره آن ها نشسته است. آدم های بی نامی که به گونه ای ضمنی بازنمودهای خودِ او هستند. تصاویر نهایی او همان گونه که بارت می گوید عکس هایی هستند خالی از رمزگان. تصاویری هستند که تهی شدند

از معنا. تصاویری تخریب شده، فراموش شده و تحریف شده. آن ها دیگر نه خودنگاره نقاش بلکه نگاره ای از تک تک مخاطبان اند.

نمایشگاه تاکسیدرمى تا 13 بهمن ما در گالری اُ واقع در خیابان نجات اللهی (ویلا)، کوچه خسرو، پلاک 46 ادامه دارد.